स्वप्न नगरी सम्मको यात्रा –भाग १

अँ स्वप्न नगरी नै भन्दा उचित होला । धेरैले इच्छाएको ठाउँ । गगनचुम्बी महलहरुको सहर, चिल्ला गाडी गुड्ने सहर, झिलिमिली सहर अनि लाखौँ सपना पुरा गर्ने आशा बोकेको सहर । नयाँ ठाउँ नयाँ अपेक्षाहरु । अनि जहिले पनि उही त हो, आफ्नो अवस्था भन्दा अरुको अवस्था नै राम्रो लाग्छ । विदेश पुग्ने दुई उपाय छन् ः कि कामदारका रुपमा प्रवेशाज्ञा लिएर अरव तिर लाग्ने कि त अध्ययनका लागि प्रवेशाज्ञाका साथ अमेरिका, अस्ट्रेलिया र यूरोपका देशहरु धाउने । मेरा लागि अध्ययनको बाहाना बढि प्रीय बन्यो । मैले त्यही रोजेँ । धेर थोर उतार चढाव पश्चात जर्मनी जाने अवसर पाइयो । गजब लाग्यो ।
विकसित राष्ट्रहरुको सूची जी–एटमा पर्ने देशहरुमध्येको एक देश जर्मनी जाने अवसर मिल्नु अहो भाग्यको कुरा थियो । विदेश भ्रमणको नाममा छिमेकी मुलुक भारतका सिमावर्ती इलाकाका बाहेक कहिँ जान नसकेको मान्छेका लागि सात समुद्र पारिको मुलुक छिर्न पाउने अवसर सायद गौरवपूर्ण लाग्नु स्वाभाविकै हो ।
जुन बेला मलाई जर्मनीका लागि प्रवेशाज्ञा पाएको सुचना प्राप्त भएको थियो, त्यो बेला म खुलेर खुशी समेत हुन सकेको थिएन । कारण मान्छेहरुको भए नभएको हल्ला । मैले के सुनेको थिए भनेँ एक जनाले अमेरिकाको भिसा पाए पश्चात उफ्रँदै खुशी मनाउँदा उसलाई मानसिक सन्तुलन विग्रेको व्यक्ति भनेर फेरी भित्र लगि उसको प्रवेशाज्ञा रद्द गरिएको थियो रे ! हल्लैहल्लाको देशमा यो हल्लाको पछिको वास्तविकता मलाई पनि थाहा छैन । तर मलाई त्यो दुर्दशा भोग्नु थिएन त्यसैले म सकि नसकी खुशी थामेर दूतावासबाट निकै टाढा पुगेपछि मात्र खुलेर हाँसेको थिएँ अनि घरमा खबर गरेको थिएँ ।
देश छोड्ने मिति आउन आउन लाग्दा अनिदा रातहरु सुरु भए । के होला कसो होला भन्ने डरले मनमा डेरा जमाइ रह्यो । सबैका शुभकामनाहरु बटुल्न पाउँदा खुशी पनि लाग्यो । शिक्षक पेशाका कारण धन नभए पनि मन भएका केही विद्यार्थी कमाइएको छ । उनीहरुको आत्मीय विदाइले मन विभोर हुनबाट रोक्न सकेन । प्रतिदानमा दिनका लागि मसँग केही थिएन । मनैभरिको कृतज्ञता दिएँ । त्यत्ति हो ।
अन्तर्राष्ट्रिय उडानहरुमा सामान लैजाँदा निश्चित भार भन्दा बढि लैजान पाइँदैन, सुनै तौले झैँ तौल्छ अनि बढि भएका सामान छरिपस्ट भुइँमा फालिदिन्छ भनेर सबैले भन्दा डर लागेको थियो । धन्न ठूलो लगेज अनुमोदित तौल भित्रै प¥यो । हाते झोला एक डेढ किलो बढि भएको थियो र पनि केही गरेनन्, जान दिए । सुरुका दिन काट्नका लागि आफूले बजाउँदै गरेको गितार पनि बोकेको थिएँ । त्यसले बोक्न अलि अप्ठेरो पारेको भए पनि अरु खासै दुःख थपेन ।
नेपालको एक मात्र अन्तर्राट्रिय विमानस्थल त्रिभुवन विमानस्थलमा सुरक्षा जाँचका क्रममा अन्य केही कठिनाइ नभएपनि अध्यागमन विभागमा भने अलि समस्या प¥यो । शिक्षा मन्त्रालयको अनुमति पत्र छुटेछ । पढ्न जान लागेको विश्वविद्यालयको पत्र पनि लगेजमै । एक जना कर्मचारीले त सामान्य सोधपुछ पछि विद्यार्थी हुन् जान दिउँ भने तर अर्काले लगेजबाट भएपनि भए जतिको कागजात निकालेर ल्याउन भने । मैले निर्विकल्प भएर तौलेर ठीक पारि सकिएको लगेजबाट आवश्यक सम्पूर्ण कागजात निकालेर ल्याएँ । रीस उठेको थियो त्यसैले उक्त कर्मचारीलाई विश्वविद्यालयको जर्मन भाषामा लेखिएको पत्र देखाएँ । ऊ पढ्न नसकेर कनि कुथी गर्न थाल्यो र अर्का सहकर्मीलाई बोलायो । मैले अर्कालाई अंग्रेजीमा उल्था गरिएको पत्र दिएँ । उसले पत्रलाई अनुमोदन ग¥यो । सायद ती कर्मचारीको मन अझै अघाएको थिएन त्यसैले प्रवेशाज्ञामा जर्मनमा लेखिएको कुराहरुमाथि पनि प्रतिपश्न गर्न थाले । मलाई झोक लाग्यो अनि प्रवेशाज्ञामा केही समस्या भएको भए जर्मन दूतावासमा सम्पर्क गरि पुछताछ गर्न भनेँ । ऊ झन् गम्कँदै आफूले चाहे त्यहाँबाट अघि बढ्नबाट समेत रोक्न सक्ने धम्की दिन थाल्यो । मैले ती मानिसलाई उनको उमेरको दुहाइ दिँदै, ‘बाबु समानको मान्छे जे ठीक लाग्छ गर्नुस् । तपाईंका सहकर्मीले अघि नै जान दिए हुँन्छ भन्नुहुन्थ्यो तर तपाईंलाई खई के पुगेन अझै अल्मल्याइरहनु भएको छ भनी मुख फोरेँ ।’ प्रकृयागत कुराहरु हुन अनि आफ्नो अहोदाले त्यसै जान दिन नमिल्ने भनि आफूलाई सच्याउन थाले । मैले वास्ता गरेन । गम्कँदै मेरो राहदानी पत्र टेबलमा राखिदिए । अनिश्चितताको बादलले अझै पिछा छोडेको थिएन त्यसैले म त्यहाँबाट हिडेँ । त्यसपछि प्रतिक्षा गर्नु बाहेक अरु कुनै ठूलो समस्या परेन ।

निकै धेरै जर्मनहरु पनि साथैमा जान लागेका थिए । चिनेको थिएन र पनि उनीहरुले मुस्कानका साथ पटकपटक अभिभावदन गरि रहेका थिए । उनीहरुकै देशमा पाहुना लाग्न जान थालेकोले एक प्रकारको आनन्द पनि आइरहेको थियो । आफूले चढ्ने विमानको आकार देखेपनि मनैमन दङ्ग परेँ । आकासमा उडेको बाहेक अरु बेलामा नदेखेको विमानमा पस्न पाउनु कम गजबको थिएन ।
भित्र पस्दा दैलोमै मुस्काउँदै विमानकी परिचारिकाले अभिवादन अनि स्वागत गरिन् । विमान भित्रको अंग्रजी सिनेमाको टम क्रुज जस्तै देखिने एक परिचारकले सिट देखाइ दियो । तीनै जना नेपालीको सँगै सिट परेछ । झ्याल तिर पाए हुन्थ्यो झैँ लागेको थियो तर पाएन । घाँटि तन्काएरै भएपनि बेलाबेला बाहिर हेर्न चाहिँ छोडेन ।

विमान भित्रको माहोल रमाइलो थियो । सुकिला मुकिला सिटहरु अनि उड्दा उड्दै शौच गर्ने समेत सुविधा भएपछि अरु के चाहियो । भएन भनेर आफ्नो सिट अघिको सीसामा आफूलाई मनपरेको चलचित्र हेर्न सकिने, विमान कुन बाट उडी रहेको छ भनी हेर्न सकिने अनि गन्तव्य पुग्नका लागि लाग्ने समय र विमानमा रहेका क्यामेराले तलको जमीनको तस्वीर लिएको समेत देख्न सकिने, भएन त गज्जब । बाटाभरि कहिले कुन त कहिले कुन चलचित्र हेरेर भ्याएँ । अनि बेलाबेला घाँटि तन्काउँदै बाहिरको दृश्य हेर्नु अनि झिलिमिली सहर देखेर दंग पर्नु त छँदै छ ।
विमानमै बसेको केही समय पश्चात हामीलाई दिइएको खाना र पेयको सूची बाट साकाहारी खाना र फलफुलको जुस रोजेँ । साथैमा बसेकाहरुका लागि खाना रोज्न भाषाका कारणले केही गाह्रो भयो । सकेजतिको मद्दत गरिदिएँ ।

नेपालमा सूर्योदयको समय अवतरण गर्नु पर्ने आबुधाबीको समयमा भएको भिन्नताले गर्दा आफूले आँकलन गरेको भन्दा फरक समयमा ती ठाउँहरुमा पुुगियो । आवुधाबीमा अवतरणको समय ८ः४० लेखिएको भएपनि त्यो त्यहाँको स्थानीय समय भएकोले नेपालको १०ः२०मा त्यहाँ पुगे । विमानस्थल प्रवेश देखि विमान चढ्दा सम्मको समय नगन्दा ४ घण्टा ४० मिनेट हावामा उडीएछ ! लामो उडान भएकाले पट्यार लाग्दो भयो । सबै भन्दा रमाइलो त मोटरसाइकलकै यात्रा लाग्यो । कमसेकम आसपासको सबथोक हेर्दै र आफ्नो गतियतिको ज्ञानका साथमा यात्रा गर्न सकिन्छ तर विमानमा त अवतरण गर्दा र उडान भर्दा बाहेक अन्य समयमा गति यतिको ज्ञान पाउनै मुस्किल ।

आवुधावी विमानस्थलमा अवतरण गर्नु अघि आकासवाटै देखिएको झिलिमिली दृश्यले मरुभूमीमा पनि परिश्रम ग¥यो भने विकासको मुल फुटाउन सकिँदो रहेछ भन्ने भयो । साथैमा बसेका सबै नेपालीहरु विकास के हो बुझ्न सबैले एकपटक देश बाहिर जानै पर्छ भन्न थाले । मरुभूमीमा खुलेको आवुधाबीले समेत धेरैलाई परिश्रमको पाठ सिकाउन सक्ने सबैले महशुस गरे ।

विमान यात्राको प्रथम अध्याय यहीँ सकिएको थियो । विमानस्थलमा झण्डै ६ घण्टा विताउन थियो । विमानस्थलको नियमित चेकजाँच पश्चात प्रत्रिक्षालय सम्म गएँ । साथमा एक नेपाली थिए । हामी दुबैको गन्तव्य एकै थियो । त्यसैले समय नहोउन्जेल विमानस्थल भित्रैको पसलहरु चाहार्ने निधो ग¥यौँ । संसार रमाइलो रहेछ भन्ने यहाँ पुग्दा थाहा भयो । जीवनमा धेरै थोक छ । जीउन जान्नु प¥यो, त्यत्ति हो । यो अवस्था सम्म ल्याइ पु¥याउने आमाबाबु, घरपरिवार, साथीभाइ र विशेष गरि विदेश गइ शिक्षा आर्जनको प्रेरणा र यसलाई सफल पार्नमा अहं भूमिका निर्वाह गर्ने दुबै दाजुप्रति कृतज्ञ हुन सिवाय मसँग अरु कुनै बिकल्प थिएन ।
क्रमशः
स्वप्न नगरी सम्मको यात्रा -भाग २