Jaiseri Writes

“जर्मन भाषा बोल्न आउँछ ?” मैले प्रश्न सोझ्याएँ । “अँहँ ।” एकछिन छेऊकोसाथीसँग मुखामुख गरेर हाँस्दै र लजाउँदै उत्तर दिई । “त्यसो भए त भाँडा माझ्ने काम मात्रै पाइन्छ ।” मैले उल्याउनलाइ भनेँ । “त्यो त गरि हालौँला नी । बरु भाँडा पो कत्रा माझ्नु पर्ने हो ?” छेउकीले ठट्टा गर्दै सोधी । “डराउनु पर्दैन । त्यहाँ त भाँडा माझ्ने पनि मसिन  हुन्छ रे !” हाँस्दै भनेँ । अनि आफ्नै पीर लागेर आयो । म जर्मन दूतावासमा प्रवेशआज्ञा आवेदनका लागी पालो कुरेर बसीरहेको थिएँ । म जस्तै आशा र डर मिश्रित भावना बोकेका देश छोड्ने युवा जमात त्यहाँ उपस्थित थियो । हामीहरुबीचमा यस्तैयस्तै कुराकानीहरु भइरहेका थिए । नेपाल छँदा विदेशमा गरिने कामका बारेमा उति राम्रो सोच कमैले राख्छन् । विदेश जाने नेपालीहरु प्राय विना कुनै विशेष तालिम विदेश पस्ने हुँदा उनीहरुले पाउने कामहरु प्राय शारीरिक श्रममा आधारित कामहरु हुने गर्दछन् । निर्माणका काममा ज्याला मज्दुरी, होटेलहरुका भान्छामा भाँडा माझ्ने, वस्तुभाउ चराउने, कारखानामा मज्दुरी, आदिलाई नै बढि प्रचलित कामहरुका रुपमा लिइन्छ । यी सबै कामलाई हामी तल्लो स्तरको काम भन्ने संज्ञ...

देशमा रहँदा भन्दा देश बाहिर पसेपछि देशको माया बढ्दै जान्छ । देश प्रतिको चाँसो पनि अझै दोब्बर हुँदै जान्छ । देशमा हुन लागेका परिवर्तनहरुले बेलाबेला आशाका किरणहरुको काम गर्छ । विदेशमा बस्दाको दुःख र कष्टले गाउँघर त्यागी आउँदाका आशा र सपनाहरु फेर्दछ । मनमा त लाग्छ यत्तिको दुःख गर्दा घरैमा पनि त केही गर्न सकिन्थ्यो होला । फेरी देशको खबर बुझ्यो उस्तै छ । साना दुःखले त मान्छे विदेशै पो किन पस्छ र ? देशमा आजका मिति सम्ममा आएर थुप्रै परिवर्तन भए । हुन त विगतको तुलनामा देश धेरै अगाडी बढि सकेको छ । हाम्रा बाउबाजेका पालाको राजनीतिक चेतनाको स्तर र अहिलेको राजनीतिक चेतनाको स्तर हेर्ने हो भने त्यसमा आकास पातालको फरक छ । राजनीतिक रुपमा जनताहरुले पहिलेको भन्दा धेरै अधिकार पाइसकेका छन् । ००७ सालको परिवर्तनले जहानीयाँ राणा शासनको अन्त्य गरेर जनताको छोरोले पनि राज्यसत्ता संचालनमा ल्याउन सक्छ भन्ने प्रमाणित भयो । राम्ररी अभ्यास गर्न नपाउँदै शिशु अवस्थामै मारिएको त्यो प्रजातन्त्र फेरी ०४६ सालमा आएर बौरी उठ्यो । जनताहरुमा फेरी आशा पलायो । ०४७ सालको संविधान अनि एक दशक भन्दा लामो त्यसको अभ्यास सकिन नपाउँद...

भू-मध्यसागरसम्मको यात्रा–६ विहान घण्टी बज्दा कोठाका अरु सबै सुतेका थिए । त्यसैले उनीहरुको निन्द्रा भङ्ग नहोस भनेर मैले हतपत फोनको घण्टी बन्द गरेँ । अघिल्लो साँझ अबेर कोठामा फर्केकाले निद्रा अलि नपुगे जस्तो थियो । एक मनले त भुस भएर अबेर सम्म सुत्न भन्थ्यो अनि अर्को मनले ‘यो मौका फेरी आउला नआउला त्यसैले अवसरको भरपुर सदुपयोग गर’ भनेर अहराउँथ्यो । मन नलागी नलागी ओछ्यान छोडेँ । झ्याल बाट बाहिर हेर्दा अँध्यारो थियो । हामीले एक बजे सम्म विमानस्थल पुग्ने भनेका थियौँ । अनि कोठा चाहीँ विहान १० बजे छोड्नु थियो । त्यसैले मलाई १० बजेसम्म जता पनि घुम्ने छुट थियो । मैले आफूलाई घुम्न मन लागेका सबै १० बजे सम्म घुमी भ्याउनु थियो । मेरो पहिलो रोजाई सहरको दक्षीण भागमा रहेको सान्ट मोन्योइका ( Sants - Montjuïc ) पार्कमा स्थित पहाड चढ्नु थियो । अग्लो चुचुरो भएकोले त्यहाँबाट सम्पूर्ण बार्सेलोना हेर्ने मेरो धोको थियो । समयको अभाव थियो । त्यसैले हत्तपत्त विहानको नित्य कर्म सकेर बाहिर सडकमा निस्किएँ । सहर पुरै सुतेको थियो । सडकमा फाट्टफुट्ट बाहेक मान्छे देखिँदैन थिए । एक  त विरानो मुलुकमा त्यो पनि यति ...

भू–मध्यसागरसम्मको यात्रा–५ पानीको मोह घटेको थिएन । किनाराका बालुवामा एकछिन सम्म खेलेर फेरी पानीमा हामफालेँ । अलिअलि पौडी खेलेँ । एकजाना मंगोलियन अनुहारका अधबैँसे पुरुष भेटिए । बडो आरामसाथ उत्तानो परेर पानीमा तैरिरहेका थिए । हेर्दा सजिलो लाग्यो र सोध्नलाई परिचय गरेँ । थाइ नागरिक रहेछन् । पत्नी र छोराका साथमा छुट्टि मनाउन आएका रे ! दुबै हात फैलाएर काँधको सतहमा टाउका राखेर पानीमा उत्तानो सुत्यो भने विना हातगोडा चलाई तैरने रहेछ । दुईतीनपटक असफल प्रयासले पानी ख्वाएपछि एकपटक केही बेरसम्मलाई तैरन सकेँ । खुट्टा टेक्न खोज्दा फेरी पानी खाएँ । म आफू सफल भएकोमा ऊ तिर हेरेर चिच्याउन थालेँ । ऊ किनारामा बसेर मलाई हेर्दै हाँस्दै थियो । म उतिर चिच्याइ रहेकै बेला एउटा नौलो नेपाली आवाज थपियो । आवाज आएको दिशातिर फर्केर हेर्दा एकजना खाइलाग्दो जीउभएका मानिस मतिर हेरेर मुस्कुराइ रहेका थिए । नेपाली चिन्न मुहारमा झल्किने आत्मियता नै पर्याप्त हुन्छ । किन हो किन परदेशमा नेपाली भनेपछि निकै माया लाग्छ । अनपेक्षित रुपमा भेटिएका उनी तिर लम्किएर परिचय गरेँ । ‘जीवन पुरी ।’ हात अघि बढाउँदै उनले आफ्नो नाम भने ...

  भू–मध्यसागरसम्मको यात्रा –४ क्षितिजमा लाली पोतिएको थियो । म आँखाले भ्याउञ्जेल सागरका लहरहरु र त्यसको पल्लो छेउमा लागेको बादलको पर्खाल चिर्दै माथि उक्लँदै गरेको घाम हेरिरहेको थएँ । बादलका कारण सिनेमामा देखाए जस्तै पानीबाट निक्लँदो घाम हेर्ने मेरो चाह पुरा नभएपनि म त्यहाँ जीवनले दिएको अनेपेक्षित मौकामा रमाउन खोज्दै थिएँ । कुनै दिन यसरी सागर किनारामा सूर्योदयको प्रतीक्षा गर्दै बसौँला भन्ने सोचेकै थिएन । बाच्नु मात्रै पर्दो रहेछ, जीवनमा नियतीले लुकाएर राखेको अनेकानेक खुशीका पलहरुको कुनै कमी नहुने रहेछ । विहानीको हावाले मनमा ताजापन थप्दै थियो । किनारासँग जिस्किने छालहरुमा गोडा चोपलेर बस्दा बेलाबेला पानी माथि सम्म आइपुग्थ्यो । म कपडा भिज्ला भन्ने डरले बेलाबेला उठथेँ । जाडोले बिहानै पानीमा पस्ने आँट गर्न दिएन । त्यसैले गोडामात्रै चोपेर भएपनि स्पर्श कायम राखेर आँखाले भ्याउञ्जेल हेरिरहेको थिएँ । भोलिलाई सम्झना पनि त थुपार्नु थियो । हातगोडा दरा छउञ्जेल सम्झना बटुल्ने र यी गल्न थाल्दा ति बटुलेका सम्झनाका पाता पल्टाएर रमाउन न हो जीवन । म पछिका दिनलाई सुखद सम्झना पनि मनग...

E..................................E................................... Jati maya laye pani, jati kasam khaye pani E..................................D............................... nisthurile bato lagda aakha tari gaye pachi E...................................................... mannma pira ta parne nai bhayo D................................................E yo mann tesai marne nai bhayo E..................................................E............................................. sacho preeti layekai thiyein, chokho joban diyekai thiyein D..........................E......................D.............................E............ bughnele kura nabujhe pachi, mann ma kura naliye pachi E...................................................... mannma pira ta parne nai bhayo D................................................E yo mann tesai marne nai bhayo E........................................E.................................................. dukha timro sa...

भू–मध्यसागरसम्मको यात्रा –३ “ट्यो ट केटी पाएपछि म ट्यस्टै हो । जट्टि टाइम पनि बिटाइडिन्छु ।” “अँ अनि भोक पनि लाग्दैन होला ।” “अब खाने नि । यस्लाई पनि लगेर जाने ।” साथमा हिँडी रहेकीलाई चिउँडाले इशारा गर्दै उसले भन्यो । मैले अलि रिसाए जस्तो गरि हेरेँ । फेरि हाँसे ङिच्च दाँत देखाएर । उसमा बेग्लै उमंग थियो । खुशी थियो, हाँस्दै थियो । कोठाबाट बल गरेरे बाहिर ल्याएको मान्छे जस्तै लाग्थेन । अघिकी केटी साथमै थिइ । हामी बेलाबेला अंग्रेजी र बेलाबेला नेपालीमा कुरा गर्दैथ्यौँ । दुबै जना मिलेर मलाई बेलिबिस्तार सुनाए । ब्राजिलबाट आएकी रहिछ । यूरोपयात्रा बार्सेलोनामा सकाएर घर जाने तयारी गर्दै रहिछ । समुद्रकी पारखी भएकीले फुटबलको पारखी उसको प्रेमीलाई रंगशालामा छोडेर आफू चाहिँ समुद्र किनारामा आएकी रहिछ । ब्राजिलियनका बारेमा एक भनाइ छ । त्यहाँका केटाहरु फुटबलर र केटीहरु बेस्या हुन्छन् रे ! मैले उनीहरु कुरा गरिरहेकै मौका पारेर केही फलफुल र पाउरोटीहरु किनेर ल्याएको थिए । उसलाई जानकारी गराएँ । उसले रुचि देखाएन । त्यस्ता खानेकुराले उसको पेट नभर्ने हुँदा गतिलो खानेकुराको खोजी गर्नुपर्ने भयो । ...